انواع ضمایر در انگلیسی به زبان ساده: از فاعلی تا ملکی

انواع ضمایر در انگلیسی یکی از مهم‌ترین بخش‌های گرامر این زبان هستند که در هر دوره زبان انگلیسی به آن‌ها پرداخته می‌شود. ضمایر کلماتی هستند که جایگزین اسم‌ها می‌شوند و جملات را کوتاه‌تر و طبیعی‌تر می‌کنند. در این مقاله، قصد داریم انواع ضمایر را با مثال‌های مختلف برای شما توضیح دهیم تا بتوانید به‌راحتی از آن‌ها استفاده کنید.

ضمیر انگلیسی چیست

ضمیر (Pronoun) کلمه‌ای است که به‌جای اسم استفاده می‌شود تا از تکرار آن جلوگیری کند. به عبارت ساده‌تر، زمانی که می‌خواهیم درباره یک شخص، شیء یا مکان صحبت کنیم و نمی‌خواهیم بارها اسم آن را بر زبان بیاوریم، از ضمیر استفاده می‌کنیم.

برای مثال، به‌جای اینکه بگوییم «Sara went to Sara’s house and Sara cooked dinner» (سارا به خانه سارا رفت و سارا شام پخت)، می‌توانیم بگوییم «Sara went to her house and she cooked dinner» (سارا به خانه‌اش رفت و او شام پخت). همان‌طور که می‌بینید، استفاده از ضمایر جمله را بسیار روان‌تر و طبیعی‌تر می‌کند. در بخش بعدی، به بررسی هر کدام از انواع ضمایر در انگلیسی به‌صورت مفصل می‌پردازیم.

آموزش انواع ضمایر در انگلیسی

انواع ضمایر در انگلیسی شامل ضمایر اشاره، ضمایر شخصی (فاعلی و مفعولی)، ضمایر ملکی، ضمایر پرسشی، ضمایر موصولی، ضمایر انعکاسی، ضمایر تأکیدی و ضمایر نامعین می‌شوند. هر کدام از این دسته‌ها کاربرد خاص خود را دارند و در جایگاه مناسب خود در جمله قرار می‌گیرند.

ضمایر اشاره انگلیسی

ضمایر اشاره (Demonstrative Pronouns) برای اشاره به اشخاص، اشیا یا مکان‌ها استفاده می‌شوند. این ضمایر به ما کمک می‌کنند تا به چیزهایی که نزدیک یا دور هستند، اشاره کنیم. ضمایر اشاره انگلیسی عبارت‌اند از:

• This (این) – برای اشاره به یک شیء نزدیک
• That (آن) – برای اشاره به یک شیء دور
• These (این‌ها) – برای اشاره به چند شیء نزدیک
• Those (آن‌ها) – برای اشاره به چند شیء دور

مثال‌ها:

• This is my favorite Korean book (این کتاب کره‌ای مورد علاقه من است)
• That was an amazing movie (آن فیلم شگفت‌انگیزی بود)
• Those were the best days of my life (آن‌ها بهترین روزهای زندگی من بودند)

ضمایر شخصی

ضمایر شخصی (Personal Pronouns) رایج‌ترین نوع ضمایر هستند که به اشخاص اشاره می‌کنند. این ضمایر به دو دسته فاعلی و مفعولی تقسیم می‌شوند.

ضمایر فاعلی

ضمایر فاعلی (Subject Pronouns) زمانی استفاده می‌شوند که شخص یا شی، فاعل جمله است و عمل را انجام می‌دهد. این ضمایر عبارت‌اند از:

• I (من)
• You (تو/شما)
• He (او – مذکر)
• She (او – مؤنث)
• It (آن – برای اشیا و حیوانات)
• We (ما)
• They (آن‌ها)

مثال‌ها:

• I love reading books (من عاشق کتاب‌خواندن هستم)
• She works at a big technology company (او در شرکت فناوری بزرگ کار می‌کند)
• They play this game every weekend (آن‌ها هر آخر هفته این بازی را بازی می‌کنند)

ضمیر مفعولی

ضمایر مفعولی (Object Pronouns) زمانی به کار می‌روند که شخص یا شی، مفعول جمله است و عمل بر روی آن انجام می‌شود. این ضمایر عبارت‌اند از:

• Me (من را/به من)
• You (تو را/به تو)
• Him (او را – مذکر)
• Her (او را – مؤنث)
• It (آن را)
• Us (ما را/به ما)
• Them (آن‌ها را/به آن‌ها)

مثال‌ها:

• Can you help me with this new project? (می‌توانی در این پروژه جدید به من کمک کنی؟)
• I saw him at the park yesterday (دیروز او را در پارک دیدم)
• Please call them tomorrow (لطفا فردا با آن‌ها تماس بگیر)

ضمایر ملکی

ضمایر ملکی (Possessive Pronouns) برای نشان‌دادن مالکیت استفاده می‌شوند. این ضمایر به‌تنهایی می‌آیند و بعد از خود به اسم نیاز ندارند. ضمایر ملکی انگلیسی عبارت‌اند از:

• Mine (مال من)
• Yours (مال تو/شما)
• His (مال او – مذکر)
• Hers (مال او – مؤنث)
• Its (مال آن)
• Ours (مال ما)
• Theirs (مال آن‌ها)

مثال‌ها:

• This purple car is mine (این ماشین بنفش مال من است)
• The red bike is yours (دوچرخه قرمز مال توست)
• The book on the table is hers (کتاب روی میز مال اوست)

توجه داشته باشید که نباید صفات ملکی (my, your, his, her, its, our, their) را با ضمایر ملکی اشتباه بگیرید. صفات ملکی همیشه قبل از اسم می‌آیند؛ اما ضمایر ملکی به‌تنهایی استفاده می‌شوند.

ضمایر پرسشی

ضمایر پرسشی (Interrogative Pronouns) برای پرسیدن سؤال استفاده می‌شوند. این ضمایر عبارت‌اند از:

• Who (چه کسی) – برای پرسیدن درباره اشخاص
• Whom (چه کسی را) – شکل مفعولی
• Whose (مال چه کسی) – برای پرسیدن درباره مالکیت
• What (چه چیزی) – برای پرسیدن درباره اشیا یا اطلاعات
• Which (کدام) – برای انتخاب بین گزینه‌های محدود

مثال‌ها:

• Who is knocking at the door? (چه کسی در را می‌زند؟)
• What do you want for dinner? (برای شام چه می‌خواهی؟)
• Whose bag is this? (این کیف مال کیست؟)

ضمایر موصولی یا نسبی

ضمایر موصولی (Relative Pronouns) برای ربط‌ دادن دو عبارت و ارائه اطلاعات بیشتر درباره اسمی که قبلا ذکر شده است، استفاده می‌شوند. این ضمایر عبارت‌اند از:

• Who – برای اشخاص (فاعلی)
• Whom – برای اشخاص (مفعولی)
• Whose – برای نشان‌دادن مالکیت
• Which – برای اشیا و حیوانات
• That – برای اشخاص، اشیا
• Where – برای مکان

مثال‌ها:

• The woman who lives next door is a doctor (زنی که در خانه مجاور زندگی می‌کند، پزشک است)
• The book that I bought yesterday is very interesting (کتابی که دیروز خریدم، بسیار جالب است)
• This is the house which was built in 1990 (این خانه‌ای است که در سال ۱۹۹۰ ساخته شد)

ضمایر انعکاسی

ضمایر انعکاسی (Reflexive Pronouns) زمانی استفاده می‌شوند که فاعل و مفعول جمله یک شخص باشند؛ یعنی کسی عملی را روی خودش انجام دهد. این ضمایر با اضافه‌کردن «self» (برای مفرد) یا «selves» (برای جمع) ساخته می‌شوند:

• Myself (خودم)
• Yourself (خودت)
• Himself (خودش – مذکر)
• Herself (خودش – مؤنث)
• Itself (خودش – خنثی)
• Ourselves (خودمان)
• Yourselves (خودتان)
• Themselves (خودشان)

مثال‌ها:

• I hurt myself while cooking (هنگام آشپزی به خودم آسیب رساندم)
• She looked at herself in the new mirror (او به خودش در آینه جدید نگاه کرد)
• They enjoyed themselves at my party (آن‌ها در مهمانی من از خودشان لذت بردند)

ضمایر تاکیدی انگلیسی

ضمایر تأکیدی (Emphatic Pronouns) از نظر شکل دقیقا مانند ضمایر انعکاسی هستند؛ اما کاربردشان متفاوت است. این ضمایر برای تأکید بر فاعل جمله استفاده می‌شوند و معمولا بلافاصله بعد از فاعل یا در انتهای جمله می‌آیند.

مثال‌ها:

• I myself completed the project (من خودم پروژه را تکمیل کردم)
• The president himself attended the meeting (خود رئیس‌جمهور در جلسه شرکت کرد)
• She fixed the old car herself (او خودش ماشین قدیمی را تعمیر کرد)

تفاوت اصلی بین ضمایر انعکاسی و تأکیدی این است که اگر ضمایر انعکاسی از جمله حذف شوند، معنای جمله تغییر می‌کند؛ اما ضمایر تأکیدی فقط برای تأکید هستند و حذف آن‌ها معنای جمله را تغییر نمی‌دهد.

ضمایر نامعین

آخرین ضمایری که می‌خواهیم در آموزش ضمایر انگلیسی بررسی کنیم، ضمایر نامعین (Indefinite Pronouns) هستند که به اشخاص، اشیا یا مقادیر نامشخص اشاره می‌کنند. این ضمایر زمانی استفاده می‌شوند که نمی‌خواهیم یا نمی‌توانیم شخص یا شیء خاصی را مشخص کنیم. رایج‌ترین ضمایر نامعین عبارت‌اند از:

• Someone/Somebody (کسی)
• Anyone/Anybody (هر کسی/کسی)
• Everyone/Everybody (همه)
• No one/Nobody (هیچ‌کس)
• Something (چیزی)
• Anything (هر چیزی/چیزی)
• Everything (همه چیز)
• Nothing (هیچ‌چیز)
• All (همه)
• Some (بعضی)
• Any (هیچ‌کدام/هر کدام)
• None (هیچ‌کدام)
• Both (هر دو)
• Each (هر کدام)
• Either (هر کدام از دو)
• Neither (هیچ‌کدام از دو)
• Several (چندین)
• Many (بسیاری)
• Few (چند)

مثال‌ها:

• Someone is at the white door (کسی پشت در سفید است)
• Everyone enjoyed the concert (همه از کنسرت لذت بردند)
• I don’t know anything about this topic (من هیچ‌چیزی درباره این موضوع نمی‌دانم)

سخن پایانی

یادگیری انواع ضمایر در انگلیسی یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای تسلط بر گرامر این زبان است. با شناخت ضمایر فاعلی، مفعولی، ملکی، اشاره، پرسشی، موصولی، انعکاسی، تأکیدی و نامعین، می‌توانید جملات روان‌تری بسازید و به‌صورت طبیعی‌تری صحبت کنید.

تمرین مداوم، کلید موفقیت در یادگیری انواع ضمایر در انگلیسی است. سعی کنید در مکالمات روزانه و نوشتن متون انگلیسی، از ضمایر مختلف استفاده کنید و هر بار که با جمله‌ای برخورد می‌کنید، نوع ضمیر استفاده‌ شده در آن را تشخیص دهید. با گذشت زمان، از ضمایر به‌صورت کاملا طبیعی استفاده خواهید کرد و دیگر نیازی به فکرکردن درباره آن‌ها نخواهید داشت.

سؤالات متداول