جملات شرطی (Conditional Sentences)

جملات شرطی نوعی از ساختارهای گرامری در زبان انگلیسی هستند که برای حدس زدن در مورد آنچه می‌تواند اتفاق بیفتد، آنچه ممکن است اتفاق بیفتد و آنچه ما آرزو داریم اتفاق می‌افتاد، استفاده می‌شوند. اکثر جملات شرطی حاوی کلمه if هستند. بسیاری از ساختارهای شرطی در انگلیسی در جملاتی به کار می‌روند که شامل افعالی در یکی از زمان‌های گذشته هستند. چنین کاربردی «گذشته غیر واقعی» (The Unreal Past) نامیده می‌شود زیرا ما از افعال گذشته استفاده می‌کنیم اما در واقع به چیزی که در گذشته رخ داده اشاره نمی‌کنیم. چهار روش اصلی برای ساخت جملات شرطی در انگلیسی وجود دارد. در همه موارد، این جملات از یک if clause (بخشی از جمله حاوی نهاد و فعل) و یک main clause تشکیل شده‌اند.

شرطی نوع صفر (The Zero Conditional)

شرطی نوع صفر در حالتی به کار می‌رود که زمان مورد اشاره اکنون یا همیشه باشد و موقعیت، واقعی و ممکن باشد. شرطی صفر اغلب برای اشاره به حقایق کلی استفاده می‌شود. زمان در هر دو قسمت جمله، حال ساده (simple present) است.

If you heat ice, it melts.

If you freeze water, it becomes a solid.

در صورت جابه‌جایی کلازها هیچ تغییری در مفهوم جمله ایجاد نمی‌شود.

Ice melts if you heat it.

Water becomes a solid if you freeze it.

در این نوع جملات، معمولاً می توان کلمه if را بدون تغییر معنی با کلمه when جایگزین کرد.

When it rains, the grass gets wet.

شرطی نوع یک (Type One Conditional)

شرطی نوع یک برای اشاره به حال یا آینده‌ای واقعی به کار می‌رود. شرطی نوع یک مرتبط به موقعیتی ممکن و نتیجه احتمالی آن موقعیت است. در این جمله ها  if clauseدر حال ساده و main clause در آینده ساده است.

If you study, you will pass the exam. è You will pass the exam if you study.

If you drop that glass, it will break. è That glass will break if you drop it.

شرطی نوع یک اغلب برای ارائه دستورالعمل ها نیز استفاده می‌شود.

If you want to come, call me before 5:00.

Meet me here if we get separated.

شرطی نوع دو (Type Two Conditional)

شرطی نوع دو برای اشاره به زمان حال یا هر زمانی در آینده به کار می‌رود و موقعیت آن غیرواقعی است. این جملات مبتنی بر واقعیت نیستند. شرطی نوع دو برای اشاره به یک شرط فرضی و نتیجه احتمالی آن استفاده می‌شود. در جملات شرطی نوع دو، if clause گذشته ساده را به کار می‌برد و main clause از زمان «حال شرطی» استفاده می‌کند.

If I had a million dollars, I would buy a car. è I would buy a car if I had a million dollars.

If the weather wasn’t so bad, we would go to the park. è We would go to the park if the weather wasn’t so bad.

گفتن if I were به جای if I was صحیح و بسیار رایج است:

If I were taller, I would buy this dress.

If I were you, I would apologize to her.

شرطی نوع سه (Type Three Conditional)

شرطی نوع سه اشاره به زمانی در گذشته و موقعیتی که خلاف واقعیت است دارد. این ساختار برای اشاره به شرایط گذشته غیر واقعی و نتیجه احتمالی گذشته آن به کار می‌رود. در جملات شرطی نوع سه  if clauseدر گذشته کامل (past perfect) و main clause از زمان «شرطی کامل» (perfect conditional) به کار می‌رود.

If you had studied harder, you would have passed the exam. è You would have passed the exam if you had studied harder.

If he had told me the truth, I wouldn’t have lost my temper.è I wouldn’t have lost my temper if he had told me the truth.